De eeuwige jachtvelden

Inleiding: in gesprek met neerlandicus Lodewijk Verduin over het werk en leven van Nanne Tepper van 19.30 tot 20.00 uur

Voorafgaand aan de voorstelling ‘De eeuwige jachtvelden’ verzorgt Mevrouw Ogterop Producties een inleiding over het leven en werk van Nanne Tepper (1962-2012). Tepper brak in 1995 door met zijn debuutroman 'De eeuwige jachtvelden’. Hij werd bestempeld als beloftevol debutant, werd bejubeld en ontving de Anton Wachterprijs. Helaas bleef zijn oeuvre beperkt. Tepper voerde een strijd tegen depressies en maakte op vijftigjarige leeftijd een eind aan zijn leven. 

Gespreksleider Marjolein Ley (actrice en theatermaker) gaat in gesprek met Neerlandicus Lodewijk Verduin (1994). Hij werkt op dit moment aan een biografie over Nanne Tepper. 

Lodewijk Verduin raakte na het lezen van ‘De eeuwige jachtvelden’ geïnspireerd door het werk en de levensloop van Nanne Tepper. Hij kreeg voor zijn biografie toegang tot het persoonlijke archief van de schrijver en kwam daarmee veel te weten over de persoonlijkheid en interesses van Tepper. Lodewijk legt op dit moment de de laatste hand aan de biografie. Tijdens deze inleiding krijg je alvast een voorproefje. 

Over de voorstelling

Een muzikale voorstelling over je (n)ergens thuis voelen, naar het meesterwerk van Nanne Tepper.

“Dit is het dorp dat je achter je laat, dit is het thuis dat je af moet zweren. Dit is de plek waar je weg moet gaan Om er ooit, op een dag, naar terug te keren.”

‘De eeuwige jachtvelden’ voert je mee naar de wereld van Victor, Lisa en hun zusje Anna, die opgroeien in een uitgestorven dorp. De liefde in het gezin wordt aangevreten door een vader met drankzucht en een moeder die haar gezin probeert te ontvluchten. Victor en Lisa vinden een thuis bij elkaar en naarmate ze verder opgroeien, groeit de liefde met ze mee. Er ontstaat een soms ongemakkelijk, soms broeierig verlangen. In het dorp wacht hen geen toekomst en hun enige optie is om te vertrekken naar de stad. Als ze daar samen een huis bewonen, schudt de liefde haar kinderlijkheid af en is er plaats voor een grootse, allesomvattende hartstocht.

“Ze lachen, en ze omhelzen en kussen, en het is vreemd maar prachtig mooi.”

‘De eeuwige jachtvelden’ is de debuutroman van Nanne Tepper (1962-2012). Dit meesterwerk won in 1996 de Anton Wachterprijs en is voor deze voorstelling bewerkt door Sophie Kassies. Naast de intense thematiek staat Teppers werk bekend om zijn humor en ironie, die op onverwachte momenten lichtheid bieden.

“Langs talloze perspectiefwisselingen, brieven, herinneringen en herhalingen beneemt Tepper je de adem.” (Trouw)

---- In de pers: NRC ★★★

Het is bijzonder knap hoe Osterop en Dunselman de chemie tussen broer en zus neerzetten: afwisselend schaamtevol en euforisch, en steeds balancerend tussen kinderlijkheid en volwassen erotiek.

De expliciete beschrijvingen van seks, tegenwoordig zo zeldzaam in het Nederlandse theater, dompelen de kijker onder in de sensualiteit van de personages, waardoor het je onmogelijk wordt gemaakt een gemakkelijke morele positie ten opzichte van hen in te nemen.

De link tussen de verboden liefde van de hoofdpersonages en hun onvermogen hun kindertijd achter zich te laten, wordt mooi onderstreept door het decorontwerp van Loes Schakenbos: een verzameling levensgrote blokken uit een blokkendoos, bekleed met zachte stof, waarmee de personages muren en (liefdes)bedden bouwen.

DAGBLAD VAN HET NOORDEN ★★★★

Hoe pak je zo’n beladen onderwerp aan? Lotte Dunselman doet dit met humor en tederheid.

Heel geleidelijk zien we Victor en Lisa tot elkaar komen, dan broeierige blikken, de vluchtige eerste kus tot een prachtig, sensueel vormgegeven verslag van de ‘eerste keer’.

MEPPELER COURANT

Gedurfde en integere voorstelling.

Het knuffelen wordt zoenen en stap voor stap wordt een groot maatschappelijke taboe doorbroken. Lotte Dunselman (tevens artistiek leider van Mevrouw Ogterop) en Marcel Osterop weten een geloofwaardige intimiteit aan de dag te leggen.

Lotte Dunselman kruipt zeer overtuigend in de huid van Lisa. Het ene moment ingetogen, een andere keer expressief, dreigend en soms hysterisch. Het moment dat zij haar naaktheid aan haar broer toont, is van een grote ingehouden schoonheid. 

De pers over de roman ‘De eeuwige jachtvelden’: 

de Volkskrant: “De meeslepende roman, voorzien van vitale, vaak zeer geestige dialogen en schaamteloos ontroerende scènes, bewijst zijn niet geringe talent als verteller en als stilist.”

NRC: “Het werk van een waarachtig schrijver.”

De pers over eerdere voorstellingen van Mevrouw Ogterop:

“Het is een sterk debuut van een nieuwe gezelschap, dankzij formidabel acteerwerk en een scherpe tekst.” – NRC over Ik stond in een kutvoorstelling maar mijn haar zat wel heel goed ★★★★

“Mevrouw Ogterop zet zich zichzelf hiermee op de kaart als een serieus te nemen speler.” – Theaterkrant over Ik zou liever Angel heten

"Ik zou liever Angel heten’ is een knap gespeelde carrousel van sociale verwachtingen.” – De Volkskrant over Ik zou liever Angel heten ★★★★

“Lotte Dunselman en Wouter van Oord plaatsen de personages fenomenaal in een patroon van fantastische regie-effecten. Het is een obsederende ervaring, hoe ze als onderdeel van een hermetisch gemetseld proces van spel, mimiek en intonatie hun figuren naar de realiteit slepen.” – Dagblad van het Noorden over Ik zou liever Angel heten ★★★★★

“Een ware tour de force.” – Theaterkrant (Keuze van de Criticus) over De kant van Ada 

“Dunselman zet een kwetsbaar en invoelbaar personage neer.” – NRC over De kant van Ada ★★★★