Groningse Nieuwe #123: Huilende Bruiden

In Huilende Bruiden reflecteren twee herenboerderijen op hun eigen verval. De bewoners proberen uit alle macht de boerderijen in ere te houden maar kunnen niet op tegen grotere krachten. Wat moeten ze doen om het verval te stoppen?

In de uitgestrekte vlakten van Oost-Groningen staan oude, grote herenboerderijen. De een nog mooier en groter dan de ander. Het rijke uiterlijk danken ze aan de ongekende welvaart van de herenboeren die er woonden ten tijde van de Graanrepubliek eind 19e eeuw, de glorietijd van de regio. Nu verkommeren veel van deze monumentale boerderijen. Ze zijn te groot en de eigenaren van de boerderijen kunnen het onderhoud niet dragen. De regio is achterstandsgebied en heeft te lijden van aardbevingen en bodemdaling. Huilende Bruiden worden de oude boerenkathedralen van weleer ook wel genoemd.

In Huilende Bruiden reflecteren twee herenboerderijen op hun eigen verval. De bewoners proberen uit alle macht de boerderijen in ere te houden maar kunnen niet op tegen grotere krachten. Wat moeten ze doen om het verval te stoppen? Is redding nog wel mogelijk? En hoe kijken de boerderijen zelf op hun naderende ondergang?

In Drieborg proberen Boelo ten Have en zijn vrouw Annemarie hun boerderij -een rijksmonument- te redden. Al zes generaties woont en werkt zijn familie daar. Uit wanhoop hebben ze de boerderij roze geverfd. Ze proberen subsidies te krijgen het verval te keren. Maar gaat dat lukken? Komt die hulp op tijd? Wat vindt de ‘roze boerderij’ zelf van haar verval? Even verderop staat de boerderij van Joke die in nog slechtere staat is. Hier heeft het weer door achterstallig onderhoud grote gaten in daken en muren geslagen. Joke is slechtziend en heeft weinig geld om de schade te herstellen. Maar de boerderij is ook haar eigen paradijs. Kan ze er nog wel blijven wonen? En hoe kijkt de boerderij zelf naar haar bewoner die haar niet in stand kan houden?